Գլխավոր Լրահոս Վիդեո Կիսվել
Զանգվածային անկարգությունների կոչ. 3 միլիոն դրամ լոյալության վճար․ Էդմոն Մարուքյան 3.000.000 դրամ պարգևավճար` ինչի՞ համար. Հայկ Ֆարմանյան Գագիկ Ծառուկյանը շնորհավորել է մարզիկներին և արժանացրել դրամական խոշոր պարգևի Տոնական նվերներն ու ուրախ տրամադրությունը «Տաշիր» բարեգործական հիմնադրամն այս անգամ Լոռու մարզի Տաշիր քաղաք է հասցրել Հարավային Կորեան գործարկում է երկրի ամենամեծ լողացող արևային էլեկտրակայանը Ժողովուրդն ու Եկեղեցին միասնական են՝ ընդդեմ իշխանության հակաեկեղեցական արշավի. «Փաստ» Այն մասին, թե ինչպես է մեր ժողովուրդը քայլ առ քայլ ձախողում թշնամու կամակատարների արշավը մեր Սուրբ Եկեղեցու դեմ. Ավետիք Չալաբյան Հայ ժողովրդի գլխավոր և ամենաբարձր արժեք ունեցող բրենդը Հայաստանի Հանրապետությունն է․ Մհեր Ավետիսյան Սպորտի զարգացումը կարեւոր դեր պետք է ունենա յուրաքանչյուրի կյանքում․ Հովհաննես Ծառուկյան Արևային էներգիայով աշխատող ուսապայուսակը օգնում է անօթևաններին մնալ կապի մեջ Արտակ Սրբազան, ինքնամխիթարանքով մի զբաղվիր, քանի որ քո գործած հանցանքն աններելի է․Դավիթ Սարգսյան Հայաստանում մշակույթը զարգանում է խիստ անհավասար․ Մենուա Սողոմոնյան
Բացառիկ հարցազրույց` «ԶՊՄԿ» ՓԲԸ գլխավոր տնօրեն Ռոման Խուդոլիի հետ Եկեղեցին՝ հայ ինքնության ողնաշարը. երբ պատմական փորձը կրկին ահազանգում է Եկեղեցու դեմ արշավը որպես պետական քաղաքականություն․ վտանգ ազգային ինքնության հիմքերին Կարապետյանները միշտ մեզ նման ընտանիքների կողքին են եղել. տեսանյութՖասթ Բանկի ակտիվների թիվը 2025-ին հատել է 1 մլրդ դոլարը Ազգային ինքնությունը չպետք է փոխել, այլ պետք է ամրացնել. «Մեր Ձևով» շարժումԱլիևը զինվում է, մինչ Փաշինյանը վաճառում է խաղաղության պատրանքներ. «Փաստ» Չինաստանը միացրել է աշխարհի խոշորագույն ջրային արևային էլեկտրակայանըԱյս պահին խուզարկում են «Հայրենիք» կուսակցության գլխավոր քարտուղար Խաչիկ Գալստյանի բնակարանը․ Արթուր ՎանեցյանՀունվարի 1-ից ԱՐՔԱ-ով անկանխիկ եղանակով վճարում կատարելու դեպքում կստանաք հետվճար՝ 2%-ի չափովԱվարտվել է 2021-ի հավաքներին մասնակցելուն հարկադրելու վերաբերյալ քրեական վարույթի նախաքննությունը«The Times»-ը բարձրաձայնում է Կարապետյանի անօրինական կալանքի և Եկեղեցու դեմ հալածանքների մասինՏեղահանված արցախահայության հարցն ըստ միջազգային իրավունքիՎրաստանի նախկին գլխավոր դատախազ Պարցխալաձեն մեղադրվում է գործարարի սպանության մեջԵթե չինական օրացույցով գալիք տարին հրեղեն նժույգի է, ապա մերով պիտի վառված ՔՊ-ի տարի լինի․ Աշոտյան2025-ը լի էր բովանդակային աշխատանքով, նոր նախաձեռնություններով և գործընկերային կապերի խորացմամբՄեր ընտանիքը մեծապես գնահատում է նրանցից յուրաքանչյուրի ներդրումն ու ավանդը իրենց ոլորտների զարգացման գործում․ Հովհաննես ԾառուկյանՀանրապետության բոլոր ավտոճանապարհներին սպասվում է մերկասառույց․ նախազգուշացումՄազմանյան փողոցում գտնվող առևտրի կենտրոնում այրվել է էլեկտրական վահանակ․ հրդեհը մարվել էՎեհափառը այցելել է «Իզմիրլյան» ԲԿ-ում գտնվող Միքայել Սրբազանին
Քաղաքականություն

Պետական ինստիտուտները գործում են դավադրաբար` առանց ազգային օրակարգի ու արժանապատվության

Երբեմն ամենաանկեղծ և նույնիսկ աննկատ վարքային փոփոխություններն առավել բարձրաձայն են, քան բազմաժանր քաղաքական ճառերը։ Վարքագծի այն փոփոխությունը, երբ մարդ դադարում է շնորհավորել, սպասել շնորհավորանքների, մասնակցել ուրախ հանդիսություններին կամ անգամ փողկապ կապել՝ մերկ ու խորքային արտահայտություն է այն գոյաբանական ճգնաժամի, որը հաղթահարված չէ, այլ միայն խորացել է 2020-ի պարտությունից հետո, գրում է ՀՀ ՊԵԿ նախկին նախագահ Դավիթ Անանյանը։

«Այո, ժամանակին մենք սովորություն ունեինք գրեթե մեխանիկորեն շնորհավորել միմյանց ծննդյան օրերը՝ որպես սոցիալական արարողակարգի բաղադրիչ։ Մենք միմյանց համար կաղապարային լավ խոսքեր էինք գրում, սպասում էինք, որ մեզ էլ շնորհավորեն, մի խոսքով՝ շարժվում էինք կենցաղային կյանքի սովորական տրամաբանությամբ։ Բայց կա մի սահման, երբ կենցաղը դադարում է լինել նորմալության նշան։ Այդ սահմանը մեր հասարակության համար աներկբա հատվեց՝ պատերազմով, նահատակներով, ազգային արժանապատվության կորուստով։

Այդ պահից ի վեր ուրախության մղումն այլևս չի ընկալվում որպես հոգեվիճակ, այլ՝ որպես բարոյական դավաճանություն։ Դադարել եմ շնորհավորել, դադարել եմ սպասել շնորհավորանքի, հեռացրել եմ ծննդյանս օրը նույնիսկ սոցցանցային իմ էջից՝ ոչ թե հպարտ կամ ճգնավոր հոգեվիճակից ելնելով, այլ խորքային ներքին համոզմունքից, որ ունենք անպատասխան մնացած ավելի կարևոր հարցեր, քան բարեմաղթանքն է։ Ցավի զգացողությունը չի հանգչում, երբ ազգային կորուստը շարունակվում է։

Խուսափում եմ մեծ հանդիսություններից։ Չեմ կապում փողկապ՝ ոչ այն պատճառով, որ արհեստական արտաքին շքեղությունը հակասում է իմ ճաշակին, այլ որովհետև այն այսօր խորհրդանշում է մի բան, որի մեջ այլևս չկա ճշմարտություն։ Երբ երկիրը կորցնում է իր հողը, իր ինքնությունը, երբ հոգևոր ամրոցներն են վտանգված, իսկ հանրությունը՝ լուռ, ապա հանդիսությունը, սեղանի շուրջ խրախճանքն ու կենացները նմանվում են նրան, երբ ընտանիքը՝ թաղումից հետո, հոգեհացի սեղանի շուրջ սկսում է թեթև թռվռալ։

Սա ոչ թե անձնական ապրում է, այլ քաղաքացիական մերժում։ Մերժում՝ առ հասարակական այն անտարբերության, այն կեղծ «նորմալացման», որը փորձում է ծածկել իրականությունը, նրա ամբողջ ողբերգությամբ։ Այդ մերժումը գործնականում դառնում է քաղաքական վերաբերմունք, որը հակադրվում է ազգի վերապրումը ժխտող, պարտությունը «խաղաղության օրակարգի» անվան տակ լեգիտիմացնող մոտեցմանը։

Ոչ մի շնորհավորանք, երբ հայրենիքի մի մասը օկուպացված է։ Ոչ մի փողկապ, երբ պետությունը կործանման վտանգի առաջ է, իսկ պետական ինստիտուտները գործում են դավադրաբար` առանց ազգային օրակարգի ու արժանապատվության։ Եվ ոչ մի խրախճանք, երբ ազգը կանգնած է ոչ թե դիմագրավումների ու ընտրությունների, այլ իր իսկ գոյության եզրին»։