Տղերք Տեսեք` Ոնց Եմ Խփելու, Մի Բազա Հօդս Ցնդի… Տղերք Տեսա՞ք, Որ… Այսօր Հերոս Անդրանիկ Գրիգորյանի Ծննդյան Օրն Է
Անի Ավետիսյանը գրել է. «Լավ մարդիկ չեն մոռացվում։ Նրանք կան, ապրում են մեր սրտերում և հուշերում» Անդրանիկ Գրիգորյան։ 1993 թվականի դեկտեմբերի յոթին, Գավառում ծնվեց Անդրանիկ Գրիգորյանը։ Հոգատար էր, հավասարակշռված և անսահման լուրջ։
Շատ խելացի էր, որի համար նախագահի կողմից պարգևատրվել էր «Ոսկի մեդալ»-ով։ Շատ էր սիրում փոքր երեխաներին։ Սիրահարված էր, դեռ նոր էր ամուսնացել։
Դպրոցն ավարտելուց հետո գերազանցությամբ ընդունվել էր Վազգես Սարգսյանի համալսարանը։ Նվիրված էր իր մասնագիտությանը։ Երիտասարդ էր, բայց արդեն կապիտան։ Նպատակն էր հասնել Գեներալի կոչման։ Շուտով ստանալու էր մայոռի կոչում և դրանից մեկ շաբաթ անց տեղափոխվելու էր Հայաստան։
Չհասցրեց, պատերազմը սկսվեց…։ Նա քաջաբար օրեր շարունակ կռվ եց։ Ու հոկտեմբերի 2-ին արտասանելով իր վերջին խոսքերը. «Տղերք տեսեք ոնց եմ խբելու, մի բազա հօդս ցնդի… տղերք տեսա՞ք կպա՜վ, կպաա՜վ…
տղերք դուխով, շարունակում ենք», ասաց ու րոպեներ անց անմահ ացավ։ Շարունակելով իր հայրենիքի պաշտպանի նվիրյալ գործը հավերժական։ Փառք քեզ Անդրանիկ Գրիգորյան: Ճանաչենք մեր Հերոսներին: Անի Ավետիսյան