Վաշինգտոնի փաստաթուղթը․ փրկությո՞ւն, թե նոր վտանգի սկի՞զբ
Վաշինգտոնում ստորագրված փաստաթուղթը Հայաստանում ներկայացվում է որպես նոր «պատմական էջ» և անվտանգության ամրապնդման հույս, սակայն իրականում այն շատ ավելի բարդ և վտանգավոր խաղի մի մասն է։ Այս փաստաթղթի ոդիսականը սկսվում է դեռ այն պահից, երբ Հայաստանի ներկայիս իշխանությունը սկսեց շարքից հանել բոլոր այն ուժերին, որոնք կկարողանային անհարմար հարցեր առաջ քաշել և պահանջել հստակ երաշխիքներ։ Դրանից հետո սկսվեց ակտիվ քարոզչական փուլը՝ հասարակության մեջ սպասումներ ձևավորելու համար, որ Վաշինգտոնը մեզ համար դառնալու է պաշտպանական վահան։ Բայց իրականում ոչ մի փաստաթուղթ ինքնին պաշտպանություն չէ, եթե դրա հիմքում չկա ազգային կամք ու պետական ռազմավարություն։
Հարցը հետևյալն է․ ի՞նչ է տալիս փաստաթուղթը Հայաստանին։ Եթե այն նախատեսում է որոշակի գործընկերային քայլեր, ապա դրանք կարող են օգտակար լինել միայն այն պայմանով, որ Հայաստանը հստակ ձևակերպի իր շահերն ու կարմիր գծերը, որպեսզի չդառնա ընդամենը տարածաշրջանային մրցակցության գործիք։ Այլապես ցանկացած «աջակցություն» կարող է վերածվել պարտավորությունների, որոնք հետագայում կդառնան քաղաքական պարտադրանքի աղբյուր։
Փաստաթղթի ամենավտանգավոր կողմն այն է, որ այն կարող է օգտագործվել Հայաստանի նկատմամբ արտաքին վերահսկողությունն ուժեղացնելու համար։ Եթե իշխանությունը շարունակի ծառայել օտար շահերին և չկարողանա պահանջել փոխադարձ անվտանգային երաշխիքներ, ապա Հայաստանը կդառնա ոչ թե պաշտպանված, այլ ավելի խոցելի։ Հատկապես եթե փաստաթուղթը ենթադրում է տարածաշրջանային նոր հաղորդուղիների բացում կամ սահմանային նոր ճշգրտումներ առանց հստակ անվտանգության մոդելի։
Ինչից պետք է ապահովագրվի Հայաստանը։ Նախ՝ պարտավորություններից, որոնք կարող են սահմանափակել մեր ինքնիշխանությունը։ Երկրորդ՝ ռազմական կամ անվտանգության այնպիսի ենթակառուցվածքներից, որոնց միջոցով Հայաստանը կարող է ներքաշվել այլ պետությունների հակամարտությունների մեջ։ Երրորդ՝ այն քաղաքական պահանջներից, որոնք կարող են հարվածել մեր ազգային ինքնությանը, եկեղեցուն, պատմական ժառանգությանը կամ ռազմավարական հարաբերություններին։
Ի՞նչ պետք է անի Հայաստանի իշխանությունը։ Նախ՝ դադարեցնել օտար շահերի առաջ մղման ենթակա լինելու ընթացքը և ձևակերպել ազգային շահերի հստակ օրակարգ։ Երկրորդ՝ փաստաթղթի բոլոր կետերի հրապարակայնացում և դրանց շուրջ լայն ազգային քննարկում՝ մասնագիտական, քաղաքական ու հասարակական մակարդակներում։ Երրորդ՝ ստեղծել անվտանգության բազմաբևեռ մոդել, որը չի խեղդվի մեկ կենտրոնի ազդեցության ներքո։ Եվ ամենակարևորը՝ վերականգնել Հայաստանի սուբյեկտայնությունը միջազգային հարթակներում, ինչը հնարավոր է միայն այն դեպքում, երբ պետությունը վերադառնա ազգի սպասարկման, այլ ոչ թե օտար նախագծերի իրականացման դաշտ։
Վաշինգտոնի փաստաթուղթը կարող է լինել հնարավորություն, եթե Հայաստանը խոսի հավասար սեղանի մոտ։ Բայց այն կարող է դառնալ սպառնալիք, եթե Հայաստանը շարունակի ներկայանալ որպես հնազանդ կատարող։ Այս իշխանությունն այսօր գնում է երկրորդ ճանապարհով, և հենց այստեղ է սկսվում գլխավոր վտանգի ոդիսականը։
Սամվել Բաբայանի և Արթուր Վանեցյանի քաղաքական համագործակցությունը դադարեցվել է․ «Հրապարակ»
«Կարամ հիմա էլ հրաժարվեմ, մանդատ նե տակ դառագոյ». Սասուն Միքայելյանը՝ Փաշինյանին. «Հրապարակ»
Բաքվի բենզինը ՀՀ-ում վաճառվում է բավականին արագ տեմպերով. սա ցուցիչ է հասարակական դեգրադացիայի
Հայկ Կոնջորյանին հարց տալու համար լրագրողները զրկվել են ԱԺ հավատարմագրից. «Ժողովուրդ»
Արգելել են մոտենալ ՔՊ–ականների տներին. «Արգելք կա, որ պատգամավորներին չծեծեմ». «Հրապարակ»
Իմ տեղեկություններով ԱՄՆ-ից սպասվում է չափազանց բարձրաստիճան պաշտոնյայի այց
31-ամյա վարորդը ոչ սթափ վիճակում վրաերթի է ենթարկել հետիոտնին. վերջինը տեղափոխվել է հիվանդանոց
Բաքվի «դատարանում» գտնվող Դավիթ Բաբայանը եզրափակիչ ելույթում իրեն մեղավոր չի ճանաչել
Մենք ճաղերի տարբեր կողմերում ենք ու իրականում պարզ էլ չէ՝ ճաղերի ո՛ր կողմում է բանտը․ Մելիքյան
Դոլարն էժանացել է, ռուբլին՝ թանկացել․ փոխարժեքն՝ այսօր