Կա՛մ կլինի «առանց նիկոլի Հայաստան», որը փրկությունն է, կա՛մ էլ՝ նիկոլով, որը կործանումն է
ՀՅԴ Հայաստանի ԳՄ նախագահ Սիմոն Սիմոնյանը գրում է՝ հասկացողների գործը մեկն է` դիմակայել դժվարություններին և գործուն մասնակցություն բերել պայքարին։ Այդ ժամանակ կհաջողենք, եթե՝ ոչ, ուրեմն՝ նշանակում է հաշտվել վերը նշված իրականությունների հետ և, Աստված մի՛ արասցե, աշխարհով մեկ ցրվել՝ որպես գնչուներ… Ընտրությունն մերն է…
Ներկա իրավիճակի մասին խոսելն ավելորդ է, ով հասկացել է, արդեն հասկացել է, հասկացողներն իրար որևէ բան չունեն ապացուցելու կամ էլ պատճառներն ու հետևանքները քննարկելու։
Չհասկացողները կա՛մ անհասկացող են, կա՛մ ունեն անձնական շահեր (պաշտոն և այլն), կա՛մ դավաճանական արարքների մասնակից և օտարերկրյա գործակալներ են (գիտակցաբար, թե անգիտակցաբար), անհայրենիք ու ապազգային տարրեր, կա՛մ էլ անձնական բարդույթներով լցված քաղաքական «ալկաշներ», որ խումարի մեջ են․․․
Պետք է խոսենք այս օրերի անելիքների մասին, հաջորդիվ կխոսենք ապագայի մասին:
Ի՞նչ անել. առաջին և միակ անելիքը՝ օր առաջ ազատվել այս դավաճանից ու նրա՝ գործակալ թիմակիցներից, բայց ինչպե՞ս․․․
Հայրենաբնակ հասկացողները նախ պետք է իրենց մեջ հաստատակամ լինեն, որ հասկացել են՝ այսպես շարունակելով, տանուլ ենք տալիս ամեն ինչ, ավերվել է անցյալը, մշուշոտ է ներկան, կորել ու անհետանում է ապագան, և ջախջախվում են մեր իղձերն ու իդեալները, վտանգի տակ է մեր պետականությունը։ Ուրեմն`պետք է մասնակից լինեն դավաճանին հեռացնելու բոլոր գործողություններին՝ հավաքական կամ անհատական, կենտրոնացված կամ ապակենտրոն` օր ու արև չտալով դավաճանին ու նրա թիմակիցներին։
Սփյուռքի հասկացողները արդեն պետք է հասկացած լինեն, որ այս ժամանակաշրջանում պետություն-իշխանություն նույնացած են, դավաճանը բռնազավթել է պետությունը, ինչ ուզում` անում է, ինչպես ուզում՝ անում է, չկա պետություն... Արտերկրում հասկացողները իրենք պետք է որոշեն՝ ինչպես են պայքարում: Թող հավուր պատշաճի «դիմավորեն» դավաճանին ու նրա ներկայացուցիչներին… Մի պարզաբանում միայն՝ եթե այս քաղաքական խրտվիլակն ու դավաճանները, որոնք վարպետացել են խաբեության ու քաղաքական աճպարարության մեջ, մնան իշխանության` ստորագրելու են մի այլ թուղթ, որով էլ ոչ մի առիթ չի մնալու ազգային պահանջատիրության, մեր աչքի առաջ իրականանում է թուրքերի դարավոր երազանքը՝ պանթյուրքիզմը, և փակվում են հնարավոր ճանապարհները մեր իղձերի ու նպատակների։
Այս ժամանակաշրջանում ինձ այլևս չի ուրախացնելու Սփյուռքի որևէ գրասենյակի կամ այլ ձևաչափով որևէ աշխատանք կամ միջոցառում, որ կուժեղացնի այս իշխանությանը և դրա հետևանքով կերկարացնի քաղաքական ուժի կյանքն ու կդժվարացնի նրանց դեմ պայքարը, կրկնում եմ` Հայաստանում իշխանությունն ու պետությունը նույնացված են։
Կարծում եմ՝ մոտ օրերս նոր թափով կվերսկսվի պայքարը՝ հասկացողներով, և հայրենասերներն ու արժանապատվություն ունեցող հայերը պետք է մեծացնեն ճնշումները՝ այն պարզ գիտակցությամբ, որ կա՛մ կլինի «առանց նիկոլի Հայաստան», որը փրկությունն է, կա՛մ էլ՝ նիկոլով, որը կործանումն է...
Դավաճանը վարպետ է մանիպուլյացիայի, բեմականացումների ու խաբեբայության, նա չարիք է ազգի համար, չպետք է տրվել նրա խաղերին, պետք է շարունակել պայքարը սահմանադրական և այլ ճանապարհով։
Դավաճանը նաև հմուտ շանտաժիստ է. հիշում ենք՝ «կա՛մ ես կլինեմ վարչապետ, կա՛մ Հայաստանը վարչապետ չի ունենա»: Հիմա էլ ասում է նույնը` դրան տալով «քաղաքական լուծումներ»։ Դավաճանի որևէ խաղի մեջ ներքաշվելը հղի է նոր վտանգներով, գուցե այս անգամ ասվի՝ «կա՛մ ե՛ս կլինեմ, կա՛մ էլ Հայաստան չի լինի», ինչպես արեց Արցախի նկատմամբ։
Հասկացողների գործը մեկն է` դիմակայել դժվարություններին և գործուն մասնակցություն բերել պայքարին։ Այդ ժամանակ կհաջողենք, եթե՝ ոչ, ուրեմն՝ նշանակում է հաշտվել վերը նշված իրականությունների հետ և, Աստված մի՛ արասցե, աշխարհով մեկ ցրվել՝ որպես գնչուներ… Ընտրությունն մերն է…
Շարունակելի
Հ.Գ․ Այստեղ արծարծել եմ իմ անձնական մոտեցումները։
